โรคที่ทำให้กินไม่ได้ นอนไม่หลับ

            สุดสัปดาห์ที่ผ่านมา เรียกได้ว่าอีกสัปดาห์ที่โหดที่สุดในชีวิตทีเดียว

            วันพฤหัส มันเริ่มต้นอย่างธรรมดามาก ด้วยอาการเจ็บคอตามปกติ ซึ่งมันก็เหมือนอาการเริ่มต้นไข้หวัดที่เป็นอยู่ประจำ เลยไม่ได้คิดอะไรมาก

            วันศุกร์ เริ่มเจ็บเป็นพิเศษแถวๆ กลางคอ เริ่มกลืนน้ำลายลำบาก ก็เลยเริ่มคิดว่าทำไมคราวนี้เจ็บคอกว่าปกติ ทำไมไม่ไอ ไม่มีน้ำมูกเลย แต่ก็ยังไม่คิดอะไรมากอยู่ดี จนตอนเย็นกลับถึงบ้าน เริ่มรู้สึกตัวร้อนนิดๆ เพลีย และปวดเมื่อยไปทั้งตัว เลยนอนเร็วกว่าปกติ แต่ก็ไม่ช่วยเท่าไร เพราะหลับๆ ตื่นๆ ทั้งคืน  

            วันเสาร์ เช้าตื่นมาน้ำลายไหลเปียกเต็มหมอน คงเพราะร่างกายกลัวจะกลืนน้ำลาย อาการเจ็บคอก็ลามไปทั้งส่วนบนของคอ และรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรติดอยู่ในคอ แถมไม่ค่อยมีแรงและปวดเมื่อยตามตัว แต่ก็อยู่ในระดับที่พอ (ทน) รับได้ เลยลากสังขารไปทำงาน วันนั้นกลืนน้ำลายกลืนอะไรแต่ละครั้งเป็นเรื่องที่ทรมานมาก เลยไม่ค่อยกินอะไร ปล่อยให้ท้องมันก็ร้องไป คิดในแง่ดี ยังหิวตามปกติ คงไม่เป็นอะไรมาก แต่ตกดึก อาการเจ็บคอเข้าขั้นชั่ว กลืนน้ำลายทีก็สะดุ้งตื่นทีทั้งคืน

            วันอาทิตย์ ตื่นเช้ากว่าปกติ เพราะขี้เกียจสะดุ้งตื่น อาการเจ็บคอยังไม่ดีขึ้น อาการเจ็บหูข้างขวาก็มาร่วมแจมด้วย เริ่มคิดว่ามันเป็นเวรเป็นกรรมอะไร และเพิ่งระลึกได้ว่ากินยาแก้ปวดก็ได้นี่นา เลยกินยาพาราไป 1 เม็ด ทั้งที่จริงๆ แล้วเป็นคนไม่ชอบกินยาแก้ปวด แต่ก็ทนไม่ไหวแล้ว พอยาออกฤทธิ์ก็รู้สึกเหมือนขึ้นสวรรค์...ได้ชั่วโมงกว่าๆ แต่ก็ยังดีกว่าไม่กิน

            วันจันทร์ อาการเจ็บคอและเจ็บหูเวลากลืนเข้าขั้นชั่วถึงขีดสุด ถึงขั้นน้ำตาเล็ดเลยทีเดียว มันเจ็บระบมไปทั้งคอ พูดเบาๆ ก็เจ็บคอ รู้สึกป่วยและเปื่อยไปทั้งตัว ตอนเช้ารีบไปหาหมอ พอบอกอาการไป หมอก็เอาไฟฉายส่องตรวจในคอ ส่องไม่นาน หมอก็บอก

            “คอเป็นหนองนะคะ”  

            เป็นอะไรที่อึ้งปนงง มันฟังดูน่ากลัวมาก แต่คอเป็นหนองได้ด้วยเหรอ !?

            หมออธิบายต่อว่าเกิดจากกินน้ำน้อยไป ระยะนี้อากาศร้อนจัดต้องกินน้ำเยอะกว่าปกติ เพราะแบคทีเรียจะเติบโตเร็วกว่าปกติ (ประมาณนั้น) ต้องกินน้ำเยอะๆ เข้าห้องน้ำทุก 2- 3 ชั่วโมง ห้ามกลั้นปัสสาวะ และนอนเยอะๆ ฟังดูง่าย แต่ตอนนั้นรู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่ยากมาก ทั้งเรื่องดื่มน้ำเรื่องนอน

            ตอนไปรับยา รู้สึกจะได้ยาคล้ายๆ กับตอนเป็นหวัด แต่ยาฆ่าเชื้อซองหนากว่าปกติมาก เภสัชกรถามเป็นโรคอะไร ก็ตอบไปว่าหมอบอกว่าคอเป็นหนอง เภสัชกรคว้าซองยาพาราไปเขียนแก้ จากกินครั้งละ 1 เม็ด เป็นครั้งละ 2 เม็ด พร้อมบอกให้กินไปเลยนะครั้งละ 2 เม็ดเช้าเย็น ยังไม่ปวดก็กินไปเลย

            อืม...ที่กินไปเม็ดเดียวไม่ช่วยอะไรสินะ โหดจริงๆ โรคนี้

            กลับมาดูใน google หาคำว่า ต่อมทอนซิลเป็นหนอง ตามที่แอบดูมาจากที่หมอจด (ใครว่าลายมือหมออ่านไม่ออก) เจออาการ..ใช่เลย ทั้งเจ็บคอมากเวลากลืน มีไข้ ปวดหัว ปวดเมื่อย ปวดหู ยังดีที่อาการไม่หนักขนาดต้องเจาะหนองออกหรือฉีดยา อ่านๆ ดู คนก็เป็นกันเยอะ ไม่เป็นไรหรอก (มั้ง)

            วันนั้นกลับไปเอาไฟฉายส่องคอ อยากรู้อยากเห็นบ้าง เจอข้างในคอมีตุ่มหนองขึ้นเต็มไปหมด รู้สึกประหนึ่งได้เห็นฉากหนึ่งในหนังสยองขวัญยังไงยังงั้น มิน่าถึงได้เจ็บระบมไปหมดอย่างนี้ ที่รู้สึกว่ามีก้อนในคอก็ตุ่มหนองพวกนี้สินะ หึหึ ไม่น่าส่องดูเลย         

            โรคนี้สอนให้รู้ว่า การเจ็บคอสร้างความทรมาทรกรรมได้แค่ไหนกับชีวิตมนุษย์ กลืนน้ำลายแล้วเจ็บคอ ฟังไม่เหมือนเรื่องใหญ่ แต่จริงๆ ส่งผลกับชีวิตมาก เพราะร่างกายผลิตน้ำลายอยู่ตลอดเวลา กลืนก็เจ็บ ไม่กลืนก็ต้องลำบากหาที่บ้วนทิ้งตลอด ตอนนอนก็ยังต้องทนกลืนน้ำลาย ลุกมาบ้วนทุก 5 นาทีคงไม่ใช่ สรุปแล้ว การกินได้ตามที่อยากกินและการนอนหลับได้เต็มอิ่มนั้น ถือเป็นลาภอันประเสริฐของชีวิตจริงๆ

อุมาพร โกมลรุจินันท์

เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ จุฬาฯ